In oktober 2008 kwam je bij ons. Je was een erg lief meisje dat werkelijk waar voor alles bang was, zelfs zo bang dat je de eerste twee weken niet liep maar kroop. Wat hadden ze toch met je gedaan dat je nergens meer vertrouwen in had.
Met veel liefde en geduld begon je beetje bij beetje vertrouwen te krijgen en uit je schulp te kruipen, dit mede dankzij Dahli en Rosy je nieuwe viervoeter vrienden. En later met Luna, Hera, Unkas en Patsy. Langzaamaan legde je je angst af, alhoewel je het nooit helemaal naast je neer hebt kunnen leggen. Maar we zagen wel dat je meer begon te genieten en als je op het weiland was kon je rennen als de wind en rare bokkensprongen maken en genoot je van de vrijheid. Je groeide uit tot de cheffin van de roedel alsof het vanzelfsprekend was, alle andere hadden het gewoon geaccepteerd. Eind vorig jaar kreeg je een tia en werd je hart zwakker maar je bleef genieten.
Vorige week donderdag vond je zelf dat het goed was en je besloot zelf om voor altijd je oogjes dicht te doen. Zo tekenend voor hoe je was.
Je hebt een knappe leegte achtergelaten en missen je vreselijk. De roedel zal nooit meer hetzelfde zijn.
Eduard en Pascale
Luna, Rosy, Unkas, Patsy en Hera
